The Audacity to be Heretics: Reliving MM Thomas in the Face of Fascism

 - Gladson Jathanna 

Twenty-five years ago, on 3rd December 1996, M.M. Thomas departed from us. But, as Ninan Koshy rightly said, MM still lives with us as a voice that helps us “in facing the challenges of authoritarianism and fascism today.”[1] While living under the control of one of the most overtly fascist regimes in Indian history, we must ask ourselves, what could be the most fitting way to remember the legacy of MM today? Writing a tribute, organizing a webinar, or bringing out yet another publication ‘in honor of MM’ may have some impact on reminding us of the important legacy that MM has left behind. However, what is more essential and the need of the hour is to relive the life that MM lived for. Twenty-five years after MM’s departure from us, I strongly believe, the best way to pay homage to him is to rededicate ourselves to be in the struggles of the victims of fascism by raising disturbing and unpleasant questions to the power and by daring to be heretics to the orthodoxy of fascism, casteism, patriarchy, clericalism and all kinds of authoritarianism both in the Church and in the wider society. The focus of this tribute is to remember and respond to MM’s consistent quarrel against all manifestations of fascism, identifying particularly two of them: state fascism and ecclesial fascism. 

I have often wondered, given the plethora of literature that tries to appropriate MM in various life-situations beyond his own, what was the core-thrust of MM’s life and teachings? I remember, when I was interviewed for the position of Programme Secretary of the Student Christian Movement of India, the review panel asked me to name a theologian who inspired me most. Obviously, and without a second thought, I named MM. The panel, being impressed by my answer, asked me further to describe MM in few sentences. I don’t remember the exact words of my response which I did struggle to express as that was my first ever interview in English. All that I said was this: “MM was a revolutionary, a nonconformist, and an anarchist who was against any form of autocracy, including fascism within the Church and in the society. He chose to serve the Church beyond ordained ministry because he was critical about clerical dominance in the Church.” The panel seemed not to be very impressed by the way I looked at MM. One of the panelists could not resist telling me that it was a mistake to think of MM without referring to his theology of ‘salvation as humanization’! More than fifteen years out from that experience, I still strongly believe that MM’s theology of salvation as humanization cannot be (and should not be) differentiated from his critique of fascism and authoritarianism both in the Church and society. 

MM, perhaps, is one of the rarest names at least in the Indian ecclesial and theological circle that has been quoted extensively by leaders and academicians to beautify their public talks and academic writings. Paradoxically, however, some of these leaders and academicians are the most overt and covert conformists whose loyalty to the fascist empire is beyond reproach. For MM, conformism was a sin. His faith-inspired responses to the Emergency in Indira Gandhi’s empire were the most powerful nonconformist reaction to the tyranny of his time.[2]

His nonconformist spirituality resisted and challenged the authoritarianism and fascism of his time. Seeing fascism at work in the Emergency, he vehemently challenged the ruling Congress party and urged them to uphold democracy. At the same time, he was equally critical about the then emerging Hindutva agenda of the RSS and its allies and named it fascist ideology, “because it seeks to build a Hindu rashtra for undivided Bharat, a state based on Hindu nationalism which would deny the fundamental rights of citizenship to non-Hindus and would reject not only secularism but also democracy and socialism.”[3] Remembering MM today in the context of a fascist plot of the BJP, visibly manifested in its tireless efforts to deny fundamental rights of citizenship to non-Hindus and demonstrated in state-sponsored violence against the ‘minority’ in the name of ghar-vapasi, CAA, anti-conversion bill and so on, should invite us to show the audacity to express our nonconformism to the fascist empire even to the point of death. Unfortunately, rather than showing nonconformist resistance to it, the Churches in India have been coopted by the fascist state. MM opposed such loyalty to the fascist empire shown by Christians in the face of Emergency. Even though he was much concerned about minority rights, he insisted that Christian minority rights should always be demanded as part of “civil liberties and democratic rights of all citizens.”

Remembering MM should also remind us to redeem the history and the present of the Church from its dominant clergy-centered narratives. As a student of people’s history, particularly of Christianity, I am always reminded of MM’s profound interrogation to the field of my study. He said: “What is real church history? It is not the history of its popes and archbishops--no, not at all. It is the history of people who filled with the vision of a redeemed Church, created strife and division within the church--it is the history of Luthers and Abraham Malpans--of its heretics excommunicated, of its infidels martyred, for causing revolution in the church. If we are to be worthy of that heritage let us make quarrels and more quarrels for the sake of its redemption.”[4] The audacity to quarrel, create strife and to cause revolution in the church not only by resisting the evil but also by recreating alternatives for a redeemed church is the long-lived legacy of MM. Our faith in a redeemed church should call us to embrace and celebrate such a legacy of audacity to quarrel for the wellbeing of the Church. Unfortunately, our clergy-centered administration of the Church is trained to maintain the status quo, decorum, conformity, loyalty and thus “peace” even at the cost of death, dehumanization, injustice and violence against the vulnerable. Strife, quarrel, divisions are always labelled as evil and heretical. It is in such a grave context that MM invites us to dare to be heretics, who have the audacity to cause revolution in the church through radical imaginations. This is why, perhaps, MM so consciously chose to serve the church outside the ordained ministry. As he once said, “Do you know why I have decided to serve the Church outside of ordained ministry? Every ordained minister is expected to maintain and in reality is maintaining order and peace in the parishes in the face of any amount of injustice, that may prevail there. And I want to quarrel, because that is the only effective way of serving the Church, the Church being what it is today.”[5] Celebrating the life of MM should invite and challenge us to dare to quarrel and show the audacity to be heretics for the redemption of the Church. 

Let me conclude with a positive appraisal of the continued lived-legacy of MM that has been embodied at least by a remnant in such a time as this. Recently, a faithful remnant of the Mar Thoma Church in India, who were inspired by MM, showed the audacity to resist an illegitimate alliance between the ecclesial authority and the fascist regime of the Hindutva Parivar. They made a public statement naming such an alliance “unholy” and a “betrayal of Christian call and public witness.” I believe that it is very fitting to end this tribute with reciting from that profound statement, which lives the legacy of MM by showing the audacity to be heretics for the redemption of the Church: 

"We reiterate our commitment to participate actively in the life of the…Church to flourish its redemption, renewal and reformation, exposing the sinful and unjust systems and practices that legitimise fascism, authoritarianism, casteism, patriarchy, Islamophobia and clericalism. We realise that we are at a Kairos moment in the history of the…Church, and it is our faith imperative to occupy the church to reclaim it from the worship of the ungods, and to dismantle the pyramids of systemic sin and evil."

****************

[1] Ninan Koshy, “Introduction (to the Second Edition),” in M.M. Thomas, Response to Tyranny, 2nd Edition (Tiruvalla: CSS, 2000), 7. 
[2] MM’s responses to the Emergency, that he wrote between 1975 and 1977, were published in 1979 as a book with the title Response to Tyranny which saw a second edition in 2000 with a detailed and profound introduction by Ninan Koshy. 
[3] M.M. Thomas, Response to Tyranny, 67.
[4] M.M. Thomas, Ideological Quest within Christian Commitment 1939-1954 (Bangalore/Madras: CISRS/CLS, 1983), 29.
[5] M.M. Thomas, Ideological Quest…, 30.

ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕೆ ಕನ್ನಡದ ಸೇತುವೆ: ಧರ್ಮಗುರು ಚನ್ನಪ್ಪ ಉತ್ತಂಗಿ - ಒಂದು ನೆನಪು

ಗ್ಲ್ಯಾಡ್ ಸನ್ ಜತ್ತನ್ನ

 

ಇದು ನವಂಬರ್ ತಿಂಗಳು. ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನೆಮನಗಳಲ್ಲಿ ಹಳದಿ-ಕೆಂಪು ಬಾವುಟ ಹಾರುವ ತಿಂಗಳು. ಪ್ರತೀ ವರ್ಷದಂತೆ ಈ ವರ್ಷವೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧೀ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಕಿಟ್ಟೆಲ್ ಪುತ್ಥಳಿಗೆ ಈ ತಿಂಗಳು ಒಂದು ಹೊಸ ಹೂಮಾಲೆ ಬೀಳಲಿದೆ. ಸ್ವಿಟ್ಸರ್ಲ್ಯಾಂಡಿನಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಮತಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆಂದು ಬಂದು ಕನ್ನಡದ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿ ಮತಪ್ರೇಮಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕನ್ನಡಪ್ರೇಮವೇ ಮಿಗಿಲೆಂದು ಕಂಡ ಅಪ್ರತಿಮ "ಕನ್ನಡಿಗ" ಡಾ. ಫೆರ್ಡಿನಾಂಡ್ ಕಿಟ್ಟೆಲ್.

ಡಾ. ಫೆರ್ಡಿನಾಂಡ್ ಕಿಟ್ಟೆಲ್

 

 

ಕಿಟ್ಟೆಲ್ ರವರ ಬದುಕು ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೊಡುಗೆ ಈಗಾಗಲೇ ನೂರಾರು ಸೆಮಿನಾರುಗಳು, ಫೋಟೋ ಎಕ್ಸಿಬಿಷನ್ಗಳು, ಲೇಖನಗಳು ಹಾಗೂ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಮೂಲಕ ವೈಭವೋಪೇತವಾಗಿ ಆಚರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಅದು ಸೂಕ್ತ ಮತ್ತು ಮೆಚ್ಚತಕ್ಕದ್ದೇ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆಡೆ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಆಚರಣೆಗಳೂ ಏಕಪಕ್ಷೀಯವಾಗಿವೆಯೇನೋ ಎಂಬ ಆತಂಕ ಸಹೃದಯರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಮಿಷನರಿಗಳ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದ ಗುಣಗಾನದ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೇಶೀಯ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮರೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆಯೇನೋ ಎಂಬ ಅಸಮಾಧಾನ ಮತ್ತು ಆತಂಕ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಚರಿತ್ರಾಕಾರರಿಂದ, ಭಾಷಾಪಂಡಿತರಿಂದ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಮುಖಂಡರಿಂದ ಮರೆಯಲ್ಪಟ್ಟರೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮಾತನಾಡುವ ಕನ್ನಡದ ಮಾಣಿಕ್ಯ ಧರ್ಮಗುರು ಶ್ರೀ ಚನ್ನಪ್ಪ ಉತ್ತಂಗಿಯವರು. 

ಶ್ರೀ ಚನ್ನಪ್ಪ ಉತ್ತಂಗಿ

ಬಸವಣ್ಣ, ಅನುಭವ ಮಂಟಪ, ಶೂನ್ಯ ಸಂಪಾದನೆ, ವೀರಶೈವ ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಸರ್ವಜ್ಞನ ಕುರಿತು ಆಳವಾದ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿ ವಿಫುಲ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚನೆಯ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಲೋಕದ ಭೀಷ್ಮಾಚಾರ್ಯರಾದವರು ಸಾಹಿತಿ, ವೇದಾಂತಿ ಮತ್ತು ಪಾದ್ರಿ ಚನ್ನಪ್ಪ ಉತ್ತಂಗಿ. ೧೮೮೧ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ೨೮ರಂದು ಧಾರವಾಡದ ದಾನಿಯೇಲಪ್ಪ ಮತ್ತು ಸುಭದ್ರವ್ವ ದಂಪತಿಗೆ ಹರಕೆಯ ಫಲವೆಂಬಂತೆ ಜನಿಸಿದ ಶಿಶು ತಾತನ ಹೆಸರನ್ನೇ ಬಳುವಳಿಯಾಗಿ ಪಡೆದ ಚನ್ನಪ್ಪ. 

ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಧರ್ಮದ ಗುರುದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆದು ಹಲವು ವರ್ಷ ಅವಿರತವಾಗಿ ಧಾರವಾಡ, ಗದಗ, ಮುಂಡರಗಿ, ಹಾವೇರಿ ಮತ್ತು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಸುತ್ತಣ ಚರ್ಚುಗಳಲ್ಲಿ ಸೇವೆಗೈದ ಚನ್ನಪ್ಪನವರ ಮೂಲಜರು ಲಿಂಗಾಯಿತರು. ತಾತ ಪಾರುಪತ್ತ್ಯೆಗಾರ ಚನ್ನಪ್ಪ ಪಂಚಮಸಾಲಿ ಲಿಂಗಾಯಿತರು. ಪತ್ನಿಯ ಅಕಾಲಿಕ ಮರಣದಿಂದ ವ್ಯಥೆಗೊಂಡ ತಾತ ಚನ್ನಪ್ಪ ಊರೂರು ಸುತ್ತಿ ಜೀತದಾಳಾಗಿ ದುಡಿದು ಕೊನೆಗೆ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟೂರಾದ ಬಳ್ಳಾರಿ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಹೂವಿನ ಹಡಗಲಿ ತಾಲ್ಲೂಕಿನ ಉತ್ತಂಗಿಯಲ್ಲಿ ಪಾರುಪತ್ಯೆಗಾರನಾಗಿ ನೆಲೆನಿಂತರು. ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳ ಕಡೆಗಿನ ಇವರ ವ್ಯಾಮೋಹ ಮತ್ತು ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನರಿತ ಪಾದ್ರಿಯೊಬ್ಬರು ಬೈಬಲಿನ "ಹೊಸ ಒಡಂಬಡಿಕೆ" ಪ್ರತಿಯನ್ನು ಇವರ ಕೈಗಿತ್ತರು. ಅದರ ಓದಿನಲ್ಲೇ ಹಗಲಿರುಳು ಮುಳುಗಿದ ಚನ್ನಪ್ಪನಿಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಹುಟ್ಟಿತು. ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಆಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ಬಂದು ಬಾಸೆಲ್ ಮಿಷನ್ ಪಾದ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಇಂಗಿತವನ್ನು ತೋಡಿಕೊಂಡಾಗ ಪಾದ್ರಿಗಳು ಅವರ ಧರ್ಮಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಅನುಮಾನಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಯತಾರ್ಥತೆಯನ್ನು ಸಾಭೀತುಪಡಿಸಲು ಚನ್ನಪ್ಪ ದಂಪತಿಗಳು ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟರು. ಅವರ ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಸ್ಥಿರತೆ ಕಂಡ ಪಾದ್ರಿ ಆ ದಂಪತಿಗಳನ್ನು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡರು. ಹೀಗೆ ಉತ್ತಂಗಿಯ ಚನ್ನಪ್ಪ ಕುಟುಂಬ ಲಿಂಗಾಯಿತ ಮತದಿಂದ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಮತಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿತು. ಹೀಗಿದ್ದರೂ ಈ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿಬಂದ ಚನ್ನಪ್ಪ ಉತ್ತಂಗಿಯ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ವೀರಶೈವ ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಸಾಹಿತ್ಯಗಳ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಳಿದ್ದು ಕನ್ನಡದ ಸೌಭಾಗ್ಯ.  

 

ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ಯಂತ್ರಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಆಸ್ಥೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಚನ್ನಪ್ಪನಿಗೆ ಶಾಲೆಯ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೊಂದು ಆಸಕ್ತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಧಾರವಾಡದ ಸ್ಟೂಡೆಂಟ್ಸ್ ಹೋಂನಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿ ಮುಂದೆ ಅಲ್ಲಿಯ ಬಾಸೆಲ್ ಮಿಷನ್ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೇ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡ ಚನ್ನಪ್ಪನಿಗೆ ವಿದೇಶೀ ಮಿಷನರಿಗಳ ಪಾಠಕ್ರಮ ಮತ್ತು ಬೋಧನಾವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತೀರಾ ಕಷ್ಟವೆನಿಸಿತು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಸೃಜನಶೀಲ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಸ್ಥಳವಿಲ್ಲದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಪಾಠಕ್ರಮ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಚನ್ನಪ್ಪನಾದರೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ ಜ್ಞಾನದ ಕೇಂದ್ರ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದ ಹುಡುಗ.  ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಹಾಕುವ ಮೂಲಕ ಶಿಕ್ಷಕರ ಉಗ್ರದೃಷ್ಟಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ ಮತ್ತು ಹಲವು ಬಾರಿ ಶಿಕ್ಷೆಗೂ ಗುರಿಯಾದ. ಇದು ಅವನಲ್ಲಿ ಶಾಲಾಶಿಕ್ಷಣದ ಪರ ಜಿಗುಪ್ಸೆಯ್ಸನ್ನೇ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು. ಮೆಟ್ರಿಕ್ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತೀರ್ಣನಾದ. ಮುಂದೆ ಯಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಸೇರಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆಯೇನೋ ಚನ್ನಪ್ಪನಲ್ಲಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕುಟುಂಬದ ಕಡುಬಡತನದ ವಾಸ್ತವ ಆ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಗರ್ಭದಲ್ಲೇ ಹೊಸಕಿಹಾಕುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಅತ್ತ ಕ್ರಿಸ್ತನ ಪರಮಭಕ್ತೆಯಾದ ತಾಯಿ ಮಗನಿಗೆ ತನ್ನ ಹರಕೆಯ ನೆನಪನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. "ನೀನು ಹುಟ್ಟಿದರೆ ಕ್ರಿಸ್ತಸೇವೆಗೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ನಾನು ಹರಕೆ ಹೊತ್ತಿದ್ದೆ. ಈಗಲಾದರೂ ನೀನು ಕ್ರೈಸ್ತ ದೈವಜ್ಞಾನ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರು" ಎಂಬ ತಾಯಿಯ ಕೋರಿಕೆಗೆ ಮಣಿದು ೧೯೦೪ರಲ್ಲಿ ಚನ್ನಪ್ಪ ಮಂಗಳೂರಿನ ದೈವಜ್ಞಾನ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾದರು. 

ವಿದೇಶೀ ಮಿಷನರಿಗಳ ಶಾಲಾಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಚನ್ನಪ್ಪನಿಗೆ ಇದ್ದ ಅಸಮಾಧಾನ ದೈವಜ್ಞಾನ ಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿಯ ವಿರುದ್ಧವೂ ಬೆಳೆಯಿತು. ಸ್ವಾಭಿಮಾನ, ವಿಚಾರಪರತೆ, ಧೀರತೆ, ಮತ್ತು ಸಚ್ಚಾರಿತ್ರ್ಯಗಳನ್ನು ಉಸಿರಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಇವರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಪದ್ಧತಿ ಉಸಿರು ಕಟ್ಟಿಸುವಂತಿತ್ತು. ಶಾಲಾ ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ವಿದೇಶೀ ಮಿಷನರಿಗಳ ಮೇಲುಗೈ ಅಸಹ್ಯ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು. ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿದ ಕೆಲವು ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಅಸಂಗತ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ನಿರ್ಭೀತರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಆಕ್ಷೇಪಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರ ಮುಂದೆ ನಿವೇದಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರುಗಳಿಂದ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬರದೇ ಇದ್ದಾಗ ಬೇಸತ್ತು, ಆದರೆ ವಿಚಲಿತರಾಗದೆ, ಸ್ವಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ತನಗೆ ಜ್ಞಾಪಕಶಕ್ತಿ ಕಡಿಮೆ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಚನ್ನಪ್ಪನವರು ಏನನ್ನೇ ಓದಿದರೂ ವಿವರವಾಗಿ ಟಿಪ್ಪಣಿಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡರು. ಹೀಗೆ ಇವರ ಅಧ್ಯಯನ ಅತ್ಯಂತ ಖಚಿತವೂ ಶಾಸ್ತ್ರಬದ್ಧವೂ ಆಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು.

ಅಂದಿನ ಬೋಧನಾಪದ್ಧತಿಗೆ ಬೇಸತ್ತ ಚನ್ನಪ್ಪ ವಿಶ್ವದ ಶೇಷ್ಠ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿಗಳು ಹಾಗೂ ಮಹಾವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಕುರಿತು ಆಳವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು. ತಮ್ಮ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಮಡಿವಂತಿಕೆಯನ್ನೂ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ವಿಶ್ವದ ವಿವಿಧ ಧರ್ಮಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮುಕ್ತಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿದರು. ನಾಸ್ತಿಕವಾದವನ್ನೂ ಅಷ್ಟೇ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿ ಇಂಗರ್ಸಾಲ್, ವಾಲ್ಟೇರ್, ಪೇನ್ ಇವರ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನೂ ಆಳವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರು. ಇವರ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಅಧ್ಯಯನಗಳೂ ತೌಲನಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ಅತ್ಯಂತ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿಯೂ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿಯೂ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಬೈಬಲಿನಷ್ಟೇ ಕುರಾನನ್ನು, ಕುರಾನಿನಷ್ಟೇ ಶೂನ್ಯಸಂಪಾದನೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ಶೂನ್ಯಸಂಪಾದನೆಯಷ್ಟೇ ಸರ್ವಜ್ಞನನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಮತ್ತು ಅಭಿಮಾನದಿಂದ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ ಚನ್ನಪ್ಪನವರು ಕ್ರೈಸ್ತ ಹಾಗೂ ವೀರಶೈವ ಧರ್ಮಗಳ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಮಾವೇಶವನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಶಕ್ತರಾದರು.

ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಧರ್ಮಬೋಧಕರಾಗಿದ್ದರೂ ಉತ್ತಂಗಿಯವರ ಬೋಧನಾವಿಧಾನ ಅವರ ಸಮಕಾಲೀನ ಬೋಧಕರಿಗಿಂತ ತೀರಾ ಭಿನ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಕ್ರೈಸ್ತಧರ್ಮದ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ದೇಶೀಕರಣಗೊಳಿಸಿ ಭಾರತೀಯ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಉಣಬಡಿಸುವ ಅಪೂರ್ವ ಶೈಲಿ ಅವರ ಬೋಧನೆಯದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಕೀರ್ತನೆ, ಹರಿಕಥೆಗಳಂತಹ ಸ್ಥಳೀಯ ಶೈಲಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಕ್ರಿಸ್ತನ ಉಪದೇಶಗಳ ಸಾರವನ್ನು ಜನಮನ ತಲುಪುವಂತೆ ಸಾರುತ್ತಿದ್ದರು. ದೇಶೀಯ ಹಬ್ಬಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸುತ್ತಾ ಅವುಗಳ ಮೂಲಕವೂ ಕ್ರಿಸ್ತನ ಸಂದೇಶದ ಸಾರೋಣ ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಅವರು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟರು. ದೇಶೀಯ ಸಂತರ, ಶರಣರ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಅವರು ತಮ್ಮ ಬೋಧನೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ ಅದ್ಭುತ. "ಕ್ರೈಸ್ತ ಧರ್ಮವೂ ನಾಗರಪಂಚಮಿಯೂ" ಎಂಬ ಚರ್ಚಾಗೋಷ್ಠಿಯಲ್ಲಿ ಇವರು ಮಂಡಿಸಿದ ಪ್ರಬಂಧವು ಭಾಷೆ, ಭಾವ, ಶೈಲಿ ಮತ್ತು ವಿವೇಚನಾ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಇಂದಿಗೂ ಅನನ್ಯ. 

ಆದರೆ ಉತ್ತಂಗಿಯವರ ದೇಶೀಕರಣ ವಿಧಾನವು ಕ್ರೈಸ್ತವಲಯದಲ್ಲಿ ವಿಪರೀತ ಟೀಕೆಗೆ ಗುರಿಯಾಯಿತು. ಬಸವಣ್ಣನವರನ್ನು ಕುರಿತು ಅವರು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ಭಾಷಣಗಳು, ಸರ್ವಜ್ಞನನ್ನು ಕುರಿತು ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ವಲಯದೊಳಗೆ ಧರ್ಮದ್ರೋಹಿ ಎಂಬ ಖಂಡನೆಗೆ ಓಳಗಾದವು. ಅಲ್ಲದೆ ವಿದೇಶೀ ಪಾದ್ರಿಗಳ ಅನಗತ್ಯ ಯಾಜಮಾನ್ಯವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ದೇಶಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ಕ್ರೈಸ್ತ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಎದ್ದ ದಂಗೆಯೆಂದು ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಲಾಯ್ತು. 

ಜಗತ್ತಿನ ವಿವಿಧ ಅನುಭಾವಿಗಳಲ್ಲಿ ಚನ್ನಪ್ಪನವರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಆಸಕ್ತಿ. ಕ್ರಿಸ್ತ, ಬಸವ, ಪೈಗಂಬರ್ - ಇವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಗೌರವಭಾವದಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು ಅವರದ್ದು. ಹೀಗೆ ಅನುಭಾವಿಗಳ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸೆರೆಗೊಂಡದ್ದು ಸರ್ವಜ್ಞನಲ್ಲಿ. ಸರ್ವಜ್ಞನ ವಚನಗಳನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ, ಅನಂತರ ಅವುಗಳ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿ ಶುದ್ಧ ಮಾಡುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಚನ್ನಪ್ಪ ಸುಮಾರು ೨೦ ಪ್ರತಿಗಳ ಅಧ್ಯಯನ ನಡೆಸಿ ೨೦೦ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ವಚನಗಳ ಪಾಠ ಸಂಶೋಧನೆ ಹಾಗೂ ನಿರ್ಣಯಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟರು. ಸರ್ವಜ್ಞನ ಈ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಅವರು ಒಂದು ತಪಸ್ಸೆಂದೇ ಕೈಗೊಂಡರು. ಅನಾರೋಗ್ಯ, ಕೌಟುಂಬಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ನಡುವೆಯೂ ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಅಧ್ಯಯನದ ನಂತರ ಸರ್ವಜ್ಞನ ೨೦೦ ವಚನಗಳನ್ನು ಶೋಧಿಸಿ ತೆಗೆದರು. ಬಡತನ, ಮಡದಿಯ ಅನಾರೋಗ್ಯ, ವಿದೇಶೀ ಮಿಷನರಿಗಳ ಕಿರುಕುಳ - ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸಹಿಸಿದ ಚನ್ನಪ್ಪನವರು ೩೦೦ ಪುಟಗಳ ವಿಸ್ತೃತ ಉಪೋದ್ಘಾತ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳೊಡನೆ ಸರ್ವಜ್ಞನ ವಚನಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಸಂಪುಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು.  

ಉತ್ತಂಗಿಯವರು  ವಿವಿಧ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕ ಮತ್ತು ಆಳವಾದ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅವರ ವಿವಿಧ ಲೇಖನಗಳೂ ಬರಹಗಳೂ ಅವರ ವಿದ್ವತ್ತಿನ ಹರಹನ್ನೂ ವಿಚಾರಪಕ್ವತೆಯನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಬಿಚ್ಚಿಡುತ್ತವೆ. ಬನಾರಸಕ್ಕೆ ಬೇತ್ಲೆಹೇಮಿನ ವಿನಂತಿ, ಹಿಂದೂ ಸಮಾಜದ ಹಿತಚಿಂತಕ, ಮಕ್ಕಳ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಟ, ನಾರಾಯಣ ವಾಮನ ತಿಲಕರ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆ, ಸರ್ವಜ್ಞನ ವಚನಗಳು, ಬಸವೇಶ್ವರನೂ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರ ಉದ್ಧಾರವೂ, ಸಾದುಸುಂದರ ಸಿಂಗರ ದೃಷ್ಟಾಂತ ದರ್ಪಣ, ಮೋಳಿಗೆ ಮಾರಯ್ಯ ಮತ್ತು ರಾಣಿ ಮಹಾದೇವಿಯರ ವಚನಗಳು, ಅನುಭವ ಮಂಟಪದ ಐತಿಹಾಸಿಕತೆ, ಸಿದ್ದಾರಾಮ ಸಾಹಿತ್ಯಸಂಗ್ರಹ, ಆದಯ್ಯನ ವಚನಗಳು, ಮೃತ್ಯುಂಜಯ - ಇವು ಅವರ ಕನ್ನಡದ ಕೃತಿಗಳು. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ವಿವಿಧ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ಲೇಖನಗಳನ್ನೂ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ್ದಾರೆ: ಸರ್ವಜ್ಞನ ವಚನಗಳ ಸಂಶೋಧನೆ, ವಚನಾಂಕಿತದಲ್ಲಿರುವ ಐತಿಹಾಸಿಕಾಂಶಗಳು, ಜಾನಪದ ಸಾಹಿತ್ಯ,  Contribution of Christian Missionaries for the Development of Karnataka, Synopsis for the Studies in Lingayatism. ಇದರೊಂದಿಗೆ ಹಲವು ಗ್ರಂಥಗಳು ಮುದ್ರಣಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದವು: A Faith, Philosophy and Religion; Complete Concordance to Bhagavadgeetha; Yellamma, a Goddess of South India; Creation; A Wonderful Child of God; From Cross to Crown through Crosswords, a Comedy. ಈ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲದೆ ಚನ್ನಪ್ಪನವರು ಕವಿತೆಗಳನ್ನೂ ರಚಿಸುವ ಮೂಲಕ ಕವಿಹೃದಯವನ್ನು ಮೆರೆದಿದ್ದಾರೆ.

ಹೀಗೆ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಲೋಕಕ್ಕೆ ಅಪಾರ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದ ಚನ್ನಪ್ಪ ಉತ್ತಂಗಿ ತನ್ನನ್ನು "ತಿರುಳುಗನ್ನಡದ ತಿರುಕ" ಎಂದೇ ಕರೆದುಕೊಂಡರು. ತನ್ನ ಬರಹ, ಬೋಧನೆ ಮತ್ತು ಬದುಕಿನ ಮೂಲಕ ಅಪಾರ ವಿದ್ವತ್ತನ್ನು ಮೆರೆದ ಇವರು ಕನ್ನಡದ ಪಾಲಿಗೆ ಒಂದು ಅಪ್ರತಿಮ ಆಸ್ತಿಯೇ ಸರಿ. ೧೯೪೯ರಲ್ಲಿ ಕಲಬುರ್ಗಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ೩೨ನೇ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷಸ್ಥಾನವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡದ ಮೆರುಗನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದರು. ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ತು ೧೯೭೧ರಲ್ಲಿ ಉತ್ತಂಗಿಯವರ ಸಮಗ್ರ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ೧೯೮೨ರಲ್ಲಿ "ಉತ್ತಂಗಿ ಚನ್ನಪ್ಪನವರು" ಎಂಬ ಗ್ರಂಥವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ ಈ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಸಾಹಿತಿಗೆ ಗೌರವ ಸಮರ್ಪಿಸಿತು.  

ಹುಟ್ಟು ಹೋರಾಟಗಾರರಾದ ಚನ್ನಪ್ಪನವರ ಬದುಕೇ ಒಂದು ಹೋರಾಟವಾಗಿತ್ತು. ೨೫ ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ದೀರ್ಘಕಾಲ ರುಗ್ಣಶಯ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪತ್ನಿ ಸುಭಕ್ತವ್ವ, ಹುಟ್ಟಿದ ಹತ್ತು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ವಿಪ್ಲವ ಮತ್ತು ಆಗಾಗ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅನಾರೋಗ್ಯ, ಬಡತನ, ದೇಶೀ ವಿದೇಶೀ ಕ್ರೈಸ್ತ ನಾಯಕರುಗಳ ವಿರೋಧ - ಇಂಥ ಹೋರಾಟದ ನಡುವೆಯೂ ಬದುಕನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸಿ, ಆ ಪ್ರೀತಿಯ ಸವಿಯನ್ನು ಇತರರಿಗೆ ಉಣಿಸಿದ ಜನಾನುರಾಗಿ ಚನ್ನಪ್ಪ ೧೯೬೨ರ ಆಗಸ್ಟ್ ೨೮ರಂದು ವಿಧಿವಶರಾದರೂ ಇಂದಿಗೂ ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನೆ-ಮನಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅತ್ಯಂತ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿ ಮತ್ತು ನಿರ್ಭೀತ ವರ್ಚಸ್ಸಿನಿಂದ ಜನಜನಿತರಾದ ಇವರು ತಮ್ಮ ಸಾಧನೆಯ ಕುರಿತು ಎಂದಿಗೂ ಬೀಗಿದವರಲ್ಲ. ಕ್ರಿಸ್ತ, ಬಸವ, ಸರ್ವಜ್ಞರ ಪ್ರಭಾವದಿಂದಲೋ ಏನೋ ಅವರಲ್ಲಿ ದೈನ್ಯಭಾವವಲ್ಲದೆ ಒಂದಿಷ್ಟೂ ಅಹಮಿಕೆಯ ಕುರುಹಿರಲಿಲ್ಲ. "ನಾನೊಬ್ಬ ತಿಳಿತಿಳಿವಿನ ತಿರುಕ; ತಿರುಳುಗನ್ನಡದ ತಿರುಕ; ಹಾಡಿ ಬೇಡಿದವನಲ್ಲ; ಬೇಡಿ ಬಾಳಿದವನಲ್ಲ" - ತನ್ನ ಕುರಿತು ಆಡುವ ಈ ಸ್ವ-ಆವಿಷ್ಕಾರದ ನುಡಿ ಕವಿಯ ಧೈನ್ಯತೆಗೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿ. ಈ ಅರಿವೇ ಪ್ರಾಯಶಃ ಚನ್ನಪ್ಪನವರನ್ನು ಜಗತ್ತಿನ ಅನುಭಾವಿಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿದ್ದು ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. 

 

ಆಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗದಿರಿ, ನೀವೇ ಆಲಯವಾಗಿರಿ - ಏನಿದು ಅಭಿಯಾನ?

 ಗ್ಲ್ಯಾಡ್ ಸನ್ ಜತ್ತನ್ನ 
 

ಇವತ್ತು ಫೇಸ್ ಬುಕ್, ಟ್ವಿಟ್ಟರ್, ವಾಟ್ಸ್ಯಾಪ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ #don'tgotochurchBEthechurch# ಅಂದ್ರೆ #ಆಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಡಿ, ನೀವೇ ಆಲಯವಾಗಿರಿ# ಅನ್ನೋ ಒಂದು ಅಭಿಯಾನ ನಡೀತಾ ಇದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪರ-ವಿರೋಧದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಬರ್ತಾ ಇವೆ. 

ಏನಿದು ಅಭಿಯಾನ? 'ಯಾರೋ ನಾಲ್ಕು ಮಂದಿ ಚರ್ಚ್-ವಿರೋಧಿಗಳು ನಡೆಸ್ತಾ ಇರೋ ಕಿಡಿಗೇಡಿತನ ಇದು' ಅನ್ನೋರು ಕೆಲವರು. 'ಇಲ್ಲಪ್ಪಾ, ಚರ್ಚು, ಆಲಯ, ಸಭೆ, ಆರಾಧನೆ ಇವೆಲ್ಲಾ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿ ವರ್ಗ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿರೋ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟಿ, ಇದನ್ನು ತೆಗೆದು ಎಸೆಯಿರಿ ಅಂತಾ ಹೇಳ್ತಾ ಇರುವ ಚಳುವಳಿ ಇದು' ಅನ್ನೋರು ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು. ಈ ಎರಡು ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳ ಚೌಕಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೊರನಿಂತು ಈ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ಅರ್ಥವಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೂರುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂರು ತಿಂಗಳಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿದ್ದ ಚರ್ಚ್ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಆರಾಧನೆಗಾಗಿ ತೆರೆಯಲ್ಪಡ್ತವೆ. ದೈಹಿಕ ಅಂತರ ಪಾಲಿಸುವುದು, ಮಾಸ್ಕ್ ಧರಿಸುವುದು, ನೈರ್ಮಲ್ಯೀಕರಣದ ಪಾಲನೆ - ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಮನದಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಆರಾಧನೆ ನಡೆಸಲಾಗುತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ಭರವಸೆ ಕೂಡಾ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ. ಕೊರೋನಾ ಸೋಂಕು ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಿಗೆ, ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ,  ಸಭೆಗಳಿಗೆ, ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ತಟ್ಟದಿರಲಿ ಅಂತ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡುವ ಮಂದಿ, ತಮ್ಮ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಈಡೇರುವುದಕ್ಕೆ ದೇವರೊಂದಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸುವುದು ಕೂಡಾ ಅಗತ್ಯ ಅಲ್ಲವೇ? ಹಾಗೆ ದೇವರೊಂದಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಾವು ಚರ್ಚುಗಳಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಬರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾ ಇರೋದು ಅಂತ ಹೇಳಿದರೆ, ನಮ್ಮ ವಾದದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೋ ಏನೋ ಲಾಜಿಕ್ ಮಿಸ್ ಆಗ್ತಿದೆ ಅನ್ನಿಸೋದಿಲ್ವಾ? ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಯಶಃ ನಾವು ಈ ಮೇಲಿನ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. 

ಈ ಅಭಿಯಾನದಲ್ಲಿ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿರುವ ಒಂದು ಕಾರ್ಟೂನ್ ಚಿತ್ರ ಹೀಗಿದೆ:

ಯೇಸು ತನಗೆ ಚರ್ಚನ್ನು ತೋರಿಸ್ತಾನೆ ಅನ್ನೋ ಬಯಕೆಯಿಂದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯೇಸುವನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸ್ತಾ ಇದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ಯೇಸು ಸ್ಥಾವರದ ಚರ್ಚನ್ನು ವೇಗವಾಗಿ ದಾಟಿಹೋಗುವಾಗ ಬೇಸರಗೊಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯೇಸುವಿಗೆ ಕೇಳ್ತಾನೆ, "ಯೇಸುವೇ, ನೀನು ನನಗೆ ಚರ್ಚು ತೋರಿಸ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಈಗ ಚರ್ಚ್ ಕಟ್ಟಡದ ಎದುರಿಗೇ ವೇಗವಾಗಿ ಅದನ್ನ ದಾಟಿ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೇವೆ. ಯಾಕದು?" ಅದಕ್ಕೆ ಯೇಸುವಿನ ಉತ್ತರ, "ಚರ್ಚು ಅನ್ನೋದು ಕಟ್ಟಡಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು ಅಂತ ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು?"

ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇವತ್ತು ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಅಗತ್ಯ ಮತ್ತು ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತ. ಸ್ಥಾವರದ ಚರ್ಚಿನ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆಯುವ ನಮ್ಮ ತರಾತುರಿ ಬಹುಷಃ ಚರ್ಚಿನ ಕುರಿತಾದ ನಮ್ಮೊಳಗಿರುವ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತದೆ. 

ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಅಮೇರಿಕಾದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಡೊನಾಲ್ಡ್ ಟ್ರಂಪ್ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ 'ಚರ್ಚುಗಳ ಮೇಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ವಿಧದ ನಿರ್ಬಂಧಗಳನ್ನು ಸಡಿಲಿಸಬೇಕು, ಯಾಕೆಂದರೆ ಚರ್ಚುಗಳು ಮತ್ತು ಆರಾಧನಾ ಸ್ಥಳಗಳು ನಮ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕ (essential)' ಎಂಬ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿದ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ಈ ಅಭಿಯಾನ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ.   

ಯಾವುದು ನಮ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ಎಸ್ಸೆನ್ಶಿಯಲ್ (ಅತ್ಯವಶ್ಯಕ)? ಕ್ರೈಸ್ತ ವಿಶ್ವಾಸ ಮತ್ತು ಪರಂಪರೆಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ, ಚರ್ಚು ಎಂಬ ಕಟ್ಟಡ ಕ್ರೈಸ್ತವಿಶ್ವಾಸದ ಅತೀ ಅಗತ್ಯ ತಳಪಾಯ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಸುವಾರ್ತೆ, ಪ್ರೀತಿ, ಸಾಕ್ಷಿಯ ಬದುಕು, ನ್ಯಾಯ-ಧರ್ಮ-ಶಾಂತಿ-ಸಮಾನತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ದೇವರ ರಾಜ್ಯದ ಸಾಕಾರ - ಇವೆಲ್ಲವೂ ಆದಿಸಭೆಯಿಂದಲೂ ಕ್ರೈಸ್ತವಿಶ್ವಾಸದ essentials, ಅಂದರೆ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕಗಳು, ಎಂಬುದು ಚರಿತ್ರೆಯಿಂದ ವೇದ್ಯವಾಗುವ ಸತ್ಯ. 

ಹಾಗಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಆರಾಧನಾ ಸ್ಥಳಗಳು, ಸಭಾ ಆರಾಧನೆಗಳು, ಸಭಾಪಾಲಕರು, ಸಭಾಕ್ರಮಗಳು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬೇಡವೆಂದಲ್ಲ. ಕ್ರೈಸ್ತ ವಿಶ್ವಾಸದ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲವುಗಳಿಗೂ ಅವುಗಳದೇ ಆದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸ್ಥಾನಗಳಿವೆ ಮತ್ತು ಅರ್ಥಗಳಿವೆ. ಇಂದು ಎಷ್ಟೋ "ಕ್ರೈಸ್ತ" ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುಂಪುಗಳು, ಪಂಗಡಗಳು ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ತುಚ್ಚೀಕರಿಸಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗತ (individualistic) ಬದುಕನ್ನು ವಿಶ್ವಾಸದ ತಳಹದಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಅಪಾಯಕರ. ಇನ್ನು ಇದನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳವಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಚೀಲ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ "ಕ್ರೈಸ್ತ" ಟಿ.ವಿ. ಚಾನಲ್ಲುಗಳು, ಯೂಟ್ಯೂಬ್ ಚಾನಲ್ಲುಗಳೂ ಅಷ್ಟೇ ಅಪಾಯಕಾರಿ. 

ಆದ್ದರಿಂದ ಕೊರೋನಾದ ಸೋಂಕಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾವು ಚರ್ಚಿನ ಕುರಿತಾದ ನಮ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇದೆ. ಕೊರೋನಾವನ್ನು ಪಸರಿಸಬಲ್ಲ ಚಿಕ್ಕ ಸಾಧ್ಯತೆಗೂ ಎಣೆಮಾಡಿಕೊಡದಿರುವುದು ಚರ್ಚ್ ಅಥವಾ ಕ್ರೈಸ್ತ ಸಭೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ. 

ಮಿಸ್ಸೂರಿಯ ಎಪಿಸ್ಕೋಪಲ್  ಡಯಾಸಿಸ್ಸಿನ ಬಿಷಪ್ ಡಿಯೋನ್ ಜಾನ್ಸನ್ ರವರು ಇಂದು ಕ್ರೈಸ್ತ ಸಭೆ ಯಾವ ತನ್ನ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಎಸೆನ್ಷಿಯಲ್ ಅಥವಾ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕ ಅಂತ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು ಅನ್ನೋದನ್ನ ಬಹಳ ಅರ್ಥಗಭಿತವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ:

"ಸಭೆಯ ಕಾರ್ಯ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕ." ಆದ್ರೆ ಯಾವುದು ಆ ಕಾರ್ಯ? "ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವವರ, ತುಳಿತಕ್ಕೊಳಗಾದವರ, ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿರುವವರ ಪರ ಕಾಳಜಿವಹಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕ. ಪ್ರಾಬಲ್ಯಗಳ ಕಡೆಗೆ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಿ ನ್ಯಾಯದ ಪರ ಮಾತನಾಡುವ ಕಾರ್ಯ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕ. ಪ್ರೀತಿಸುವ, ವಿಮೋಚಿಸುವ, ಮತ್ತು ಜೀವವನ್ನು ನೀಡುವ  ಕಾರ್ಯ ಅತೀ ಅವಶ್ಯಕ... ಸಭೆ "ತೆರೆಯುವ" ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದು ಎಂದೂ "ಮುಚ್ಚಿರಲಿಲ್ಲ". ಕ್ರಿಸ್ತನ ದೇಹವಾದ ನಾವು, ದೇವರನ್ನೂ ನಮ್ಮ ನೆರೆಯವರನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಸುವ ನಾವು, ನಮ್ಮ ಸಭಾ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗುವತನಕ ಆ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಂದ  ದೂರವಿರುತ್ತೇವೆ."

ಸ್ಥಾವರದ ಸಭೆಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುವ ತಾರಾತುರಿಯಲ್ಲಿರುವ ನಾವು ಸ್ವಲ್ಪ ಈ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯವಲ್ಲವೇ? 

ನೆನಪಿರಲಿ : ಅಪೋಸ್ತಲರ ಕ್ರತ್ಯಗಳು ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಎಲ್ಲಾ ದೇವದರ್ಶನದ ಅಥವಾ "ದೇವರ ಅನುಭವ"ದ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆಯುವುದೂ ಕಟ್ಟಡದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ, ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ, ಮೇಲುಪ್ಪರಿಗೆಯಲ್ಲಿ, ಮರುಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ, ಮತ್ತು ಸೆರೆಮನೆಗಳಲ್ಲಿ. 

ಮತ್ತೆ ನಾವೇಕೆ ಇಂದು ದೇವರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು, ಅಸುರಕ್ಷಿತ ಸ್ಥಾವರ ಚರ್ಚುಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವ ತಾರಾತುರಿಯಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ? ನಮ್ಮ ನೆರೆಯವರಿಗೆ ಕೊರೋನಾ ಸೋಂಕು ತಗುಲಿದರೂ ಅಡ್ಡಿಯಿಲ್ಲ, ಆಲಯಗಳು ತೆರೆಯಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ಹಠ ಏಕೆ?

  

Re-visiting Mahatma for Redeeming the Distorted Truths

Review Article by Gladson Jathanna

GANDHI IN SOUTH AFRICA: A RACIST OR A LIBERATOR? by Siby K. Joseph. Wardha: Institute of Gandhian Studies, 2019. 111 pages. Inclusive of Appendix. No index.

Dr. Siby K. Joseph
Dean of Studies and Research
Institute of Gandhian Studies, Wardha

Noam Chomsky once said, “It is the responsibility of intellectuals to speak the truth and to expose lies.”[1] An intellectual, who is committed for the cause of a peaceful co-existence, can never sit peacefully at the face of lies dancing on the tenanted truth/s and threatening the peace of all. He/She would spend sleepless nights and days struggling to expose those celebrated lies and to speak out the distorted truth. And finally, when the truth is told, s/he would find solace in the deepest shrine of his/her being, witnessing to the enlightenment among the multitudes who embrace truth and discard the bundles of lies. This must be the experience of Dr. Siby K. Joseph, the Dean of Studies and Research, Institute of Gandhian Studies, Wardha, after the completion of his momentous book, Gandhi in South Africa: A Racist or A Liberator?, a work that redeems Mahatma Gandhi from the distorted images by unraveling the truths and exposing the lies about Mahatma. 

This book is a result of a committedly engaged study reflecting on Gandhi’s approach to caste and race in South Africa. The book introduces the readers the conviction of the author, which emerges out of an immersed study into the life and works of Gandhi, that ‘Gadhi was neither a casteist nor a racist’ (p.17). The hope by which the book is written is to help the readers in dispelling their doubts about Gandhi being a racist and to promote further research on this area of study.

Ela Gandhi, the granddaughter of Mahatma Gandhi and a former Member of Parliament in South Africa, writes a very fitting, profound, and thought-provoking Foreword to this book. She holds that ‘truth can be distorted by the way in which it is presented or by giving a one-sided version, or by being simply untruthful.’ With this, she expresses her concern on the distorted truths in relation to the life and works of Gandhi. She firmly believes that ‘a person who advocated love of all life cannot be racist.’

This Review has been first published on 

Gandhi Marg Quarterly

41(4), 2019: 473-477.

In the introductory chapter, the author carefully problematizes and critically disenfranchises a few influential voices that vehemently strive to prove that Gandhi was a casteist and a racist. Three of those major voices and contexts are: 1. Booker prize-winning author and a very influential liberal activist of our time Arundati Roy who violently argues that Gandhi was a racist and even demands the renaming of all the institutions named after Gandhi. 2. Ashwin Desai and Goolam Vahed, professors at the University of Johannesburg and the University of KwaZulu Natal, who argue that Gandhi was an ardent racist who thought Africans were “Kaffirs”. 3. The controversies and misconceptions about Gandhi’s approach to race and racial discrimination that further fueled the unveiling of a statue of Gandhi in the University of Ghana’s Legon campus and the construction of a Gandhi bust in Malawi. This chapter briefly puts forward the larger debate surrounded by all these three intertwined events and opinions highlighting both pro and contra opinions on Gandhi. On the one hand, there were activists like Kambewa Mpambira of Malawi and researchers like Obadele Kambon of Ghana who vehemently argued supporting the notion that Gandhi was a racist. On the other hand, there were also worldwide responses to such a grave allegation against Gandhi mainly from Robert Mkwezalamba, Bright Kampaundi Chodzi, Gopalkrishna Gandhi, Ramachandra Guha, Rajmohan Gandhi, and others. By introducing such a wide range of debates, the chapter displays how all these developments created unease about Gandhi’s approach to these issues among general readers who have not studied Gandhi systematically and in detail. Therefore, the author strongly feels that “[i]n this context, it is necessary to revisit Gandhi’s approach to race and racial discrimination and his fight for the dignity of people of Indian origin in South Africa” (p. 28).

The following chapters attempt to study the above-mentioned opinions and contexts in detail, particularly in the light of the major writings as well as the actions of Gandhi in South Africa. The author shows how the opinions against Gandhi were cropped up either by misquoting Gandhi or by taking his writings out of the context. Talking about Arundati Roy’s allegations against Gandhi, the second chapter shows that how Roy speaks either without evidence or skillfully culling out passages from Gandhi’s writings taking them out of their contexts in order to prove her opinions that Gandhi was a racist, that he was against indentured labourers and that he distanced himself from the coolies. Placing such misquoted passages from Gandhi’s writings in their right historical context, the author displays very clearly the follies of the most popular ‘liberal’ writer and activist of our time and shows how Gandhi broke caste, religious and racial borders and boundaries and went much beyond such barriers. This chapter also revisits Gandhi’s actions in South Africa and argues that any evaluation of Gandhi must consider not only his writings but also his actions in order to get a holistic picture of Gandhi’s attitude towards any sort of discrimination. It shows how Gandhi questioned the British policy of discriminating people on the basis of the colour of their skin. “He even went to the extent of discussing the idea of commingling of all races [already] in 1908 which was revolutionary at that time” (p. 49).

Revisiting Ashwin Desai and Goolam Vahed’s allegations against Gandhi as an upholder of Aryan race superiority and thus dehumanizer of the African race, the author goes back in the third chapter to the writings and statements of Gandhi that they were referring to. Placing Gandhi’s analogy of Aryan race theory in its socio-political historical context, the book argues that Gandhi was not in favor of claiming any sort of benefit on racial grounds or Aryan lineage. He, in no way, glorifies Aryan bloodline; on the contrary, he describes Aryans as colonizers (p. 55). Gandhi used this theory to remind the British that ‘Indians were in no way inferior to Anglo Saxon brethren’ (p. 56) and not to place the Brown over the Black. The author also revisits Gandhi’s use of the term kaffir for the black Africans (for which he was criticized fervently) and shows clearly that Gandhi was just using the language of his time and that he did not mean any ill will to the Africans by using the term. Moreover, the book shows how Gandhi derived inspiration from the sufferings of the Africans, especially of Zulus, for his Satyagraha movement. After his return from South Africa, even while fighting for the freedom of India, Gandhi was concerned about the problems of Blacks in Africa and America. “Thus his fight in the ultimate analysis was not merely for the freedom of India but also of Africa, and America” (p. 64).

The third context is addressed in the fourth chapter: the opposition to the installation of the Gandhi statue in Ghana and to the installation of Gandhi bust in Malawi. In the first case, six citations were made from the works of Gandhi whereas in the second case, three arguments were made against Gandhi again citing some statements of Gandhi in order to show that he had contempt for the black African race. The author once again very committedly argues and shows how these citations were taken out of context and ascribed unintended meanings to them. He passionately relocates the cited statements in their right historical contexts and shows the readers how distorted judgments were drawn against Gandhi by adopting a reductionist approach.

The fifth chapter brings the quotations of Gandhi which Obadele Kambon used to show that Gandhi was a thorough going racist. Those quotations are juxtaposed with the relevant texts from “The Collected Works of Mahatma Gandhi” in order to help the readers to understand the context of Gandhi’s statements and to know better the meaning of citations which appear offensive at the first sight. Along with that, the author brings in the statements of L. W. Ritch and Mahomed Khan which were presented by the petitioners as Gandhi’s own. As the author clearly mentions, “The primary aim of giving the relevant text of his citations is not to tell that Gandhi was perfect, error-free or a Mahatma… [The] author would like to suggest that a historical person should be evaluated from the viewpoints and practices of his time, not those of our time. In addition, an ever-evolving person like Gandhi should be assessed on the basis of the totality of his positions on race, caste, equality, and liberty when they took firm shape” (p. 99).

The book ends with the full text of Gandhi’s written Statement in the Great Trial of 1922 as a fitting appendix. This, along with all the other citations to Gandhi’s works in the book, enables the readers to see on their own, without being influenced by any secondary readings and perspectives, that how Gandhi went far beyond his time in his approach to issues related to race, caste, colour, and creed in comparison to his contemporaries. As Ela Gandhi rightly asserts, ‘this book helps to clarify one point very clearly and that is that one cannot make conclusions based on quotes, stated out of context.’ However, it is quite evident that in our much polarized contemporary context, prejudiced conclusions are easily drawn to establish and celebrate bundles of lies. It is doubly disturbing when the so-called champions of liberalism become the rigorous proponents of such untruths. That is why, perhaps, the Latin American proverb says, “liberals are fascists on vacation.” This book reminds the need to qualify the contextual criticism of history and historical personalities which does not come from a deep sense of commitment to the wellbeing of all but from a prejudiced egoistic opinion. Dr. Siby K. Joseph needs to be congratulated and appreciated for this enthusiastically engaged and decisively daring tribute to Mahatma and hence unveiling a number of distorted and disfigured truths in the history. Hence, the present book is a must-read for both the admirers and the critics of Gandhi. And above all, it is a must-read for those who really care for the past, present, and future of a borderless society for which Gandhi stood, strived, and even surrendered his life.

____________________
[1] Noam Chomsky, “The Responsibility of Intellectuals,” in The Essential Chomsky, edited by Anthony Arnove, New York, London: The New Press, 2008, 40.